رنگ دنیا

دیگه آدم ها برام رنگی نیستن حتی سیاه و سفید هم نیستن فقط خاکسترین احساس می کنم از آدمیت بین آدم ها که حرفش رو می زنن چیزی ندیدم یه فضای تاریک و دوست نداشتنی که محبت و عشقی وجود نداره یا اگه هست واقعی نیست از روی خود خواهیه یه جور مبادله و معامله توش داره داشتم بهش می گفتم که انتظاری دیگه ندارم یعنی فهمیدم که زندگی اونی نیست که فکر می کردم ماه هاست که برام این قضیه روشن شده گفت من چی من هم واسط رنگی ندارم یا نه سیاهم بهش گفتم توهم خاکستریی مثل بقیه هیچ چیزی تو رو حتی خودم رو ، جدا نمی کنه ( مثل 15 سال پیش شده بودیم اون وقت ها که ساعت ها واسه هم نظریه پردازی می کردیم و پای آفرینش و کلی چیزهای دیگه رو وسط می کشیدیم اما هیچی بینمون نبود فقط درگیری های نوجونی ) یهو گفت می دونی فکرت شبیه فکر هدایت شده داری خط فکری اون رو می ری خواست که دوباره بوف کور رو بخونم اما من نمی تونم فضای سورئال تاریک این کتاب و تاب بیارم و تکرار بعضی صحنه هاش منزجرم می کنه شاید مثل تکرار روزمرگیه بخاطر همینه که تحملش رو ندارم و بهم می ریزدم دنیا برام هیچی نداره و برای از دست دادن و بدست آوردن چیزی غمگین و خوشحال نمی شم این حرف ها تا توی جون آدم بشینه زمان می بره و همراه خودش درد زیادی رو به ارمغان میاره می بوری حتی گاهی می گریزی از انسانها از مردمی که فکر می کنند با محبت اند ، چقدر به آنها وابستگی داری و زمانی که پی به عشقت می برند می خواهند که خشک شوی . و من بهش گفتم فکرم شبیه هدایت عزیزی که نابغه ی زمان خودش بود نشده بلکه این دستاورد من از این سفر زمینیه . میگه یه جاهایی مثل من فکر می کنه اما دنیا یه روی دیگه هم داره ولی هنوز خودش هم ندیده ازش خواستم حرف چیز هایی رو که ندیده نزنه