انگار حتی حرف دلم رو نمی تونم اینجا هم پیداش کنم حتی توی یادداشت های روزانه هم نیست انگار عین بچه ها رفته یه جا قایم شده کسی پیداش نکنه دلم واسش می گیره ناراحتش می شم خسته شده می خواد همون جا بمونه تا کسی پیداش نکنه . دیگه امنه , دیگه قرار نیست اون حرف سیلی بخوره و تحقیر بشه دیگه قرار نیست کسی بیاد و ساده انگارانه ببیندش و نفهمدش . ترجیح می ده زده نشه پنهان باشه تا اینکه بخواد سیبل باشه ترجیح میده فقط توی تنهایی گفته بشه تا اینکه دنیا بشنوه و نفهمه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر