گیجی

به هرکه از من گذر می کند خیره می شوم تا شاید پیدایش کنم اثری نیست انگار سوزنی شده در هیاهوی این دنیا . نه, که اگر سوزنی می شد حداقل نیشش کسی را ممکن بود که لحظه ای از جا بپراند شاید مهی شده که اگر مهی بود نیز جلوی چشمانی را می گرفت . خیره که می شوم تا نهایت خودم نیز نمی توانم بروم زیرا که سکوت و سکونی که در نهادش نهفته است مرا به هیچ جایی از زمان و مکان یا حتی احساس نمی رساند و حیران می شوم و آرزو می کنم از راه رفته باز گردم .

تب لرزهای روح

مگر من از تو خواسته بودم که ...
شبیه کودکان بهانه گیری شده ام که دائم به گریه و نق زدن می افتند , آری این من بودم کودکی شاد که دنیا با تمام زشتی هایش سرسوزنی نیز برایم اهمیت نداشت , اما اکنون چه ؛ کودکی بزرگ شده ام که دنیا با تمام زیبایی هایش حالم را بهم می زند و من هر ثانیه آرزوی تمام شدنش را می کنم .
من که نخواستم , هیچ نخواستم , همه را یکجا با جان من بستان . لحظه ای نیز تردید نکن , ارزش اش را نمی دانم و تنها آزاری برای تو و خود هستم , گوشه چشمی نیز نخواهم نداشت .
میبینی چه تلخ شده ام , به جای شیرین زبانی قهوه تلخ سر می کشم و همان را به خورد اطرافیان می دهم . نه من تلخ نشده ام دنیا تلخ شده , جایی که من بدنیا آمدم با تمام اعتقاداتش , تمام هنجارها و ناهنجارهایش . حالم را بهم می زند بالا می آورم زندگی , در این قسمت از جغرافیا و تاریخ بشری را
چه خواسته ام ? جز اینکه زندگی کنم آن گونه که می خواهم نه آن گونه که دیگرانش می خواهند , جز اینکه محبت کنم و محبت ببینم , عشق و نشاط را تجربه کنم , جوانی کنم واز خط های قرمز رد شوم , بگویم هرآنچه که فکر دارم , فریاد بزنم هر آوازی را که دوست می دارم و بخندم هرجا که شاد می شوم .
این قسمت از کره زمین چه ویژگی داشت که من ناگزیر به بدنیا آمدنش شدم ؟ با این همه بند چه کنم ؟ عقل از من بستان این گونه شاد تر خواهم بود آنگاه این جا همان می شود که وعده داده بودی . از همان ابتدا در زندان می آفریدم بهتر نبود ؟

چرخ زندگي

این روزها , این روزهای عزیز چقدر دوست می دارمشان بیش از هر زمان دیگر از دیروز , از دیروزهای دیرتر . تنهایی لذت بخشی که تجربه نکرده بودمش . تنهایی سرشار از مسرت که نیستی همراه خود دارد , نبودنی که عاشقم می کند . هرلحظه اش را می خواهم که تا آخرین قطره سربکشم . می روم به کودکی به راز , زیبایی , دیدن , شادی کردن , فراموش کردن و گریختن . در لحظه بودن , ثانیه ها را شمردن با شادی ؛ و خیالی نباشد .
زندگی روی دیگری نشانم می دهد . قصه ای دیگر را می خواهد از سر برایم بخواند , جور دیگری روی صحنه حاضر شوم , چه لذتی دارد !!!
زندگی گاهی ساده می شود . ساده ی ساده , و حتی این سادگی روح ات را می خورد و آرزوی نبودن فکر هر لحظه . و گاهی پیچیده , کلافش طوری در هم می تند که هیچ سرنخی دستت نمی بینی . و حیران هر ثانیه اش ؛ اما دوست می داریش و می خواهی جاری شوی در هرآنچه که به ارمغان می آورد با خود

روی پاهایم می ایستم

باري بر دوش بودن. سخت است از كسي بشنوي كه باري بوده اي نه ياري ، يار خاطر بودن . تا به حال يار بوده ايم ، خواسته ايم كه باشيم بي هيچ انتظاري ؟ خواسته ايم كه نجنگيم براي باهم بودنمان ؟ خواسته ايم كه هم پاي يگديگر باشيم نه سنگ زير پا ؟ من خواسته بودم تو برايم چه باشي ! و خودم برايت چه حكمي داشته باشم ؟ بي بي دلت باشم يا جوكر ورق هايت . دائم مي انديشم و اين انديشه مرا به جايي نمي رساند چون پاسخ گويي در برابرم نيست و اين منم ؛ قاضي ، متهم ، وكيل مدافع و اين دادگاه هيچ گاه به نفع من راي نداده دوباره دادخواست خواهم نوشت و درخواست تجديد نظر خواهم كرد اما باز متهم مي گردم .خود را به فراموشي مي زنم و از نو شروع مي كنم از تو ياد مي گيرم زندگي و همه اي اتفاقات آن يك تجربه است و نبايد دوست داشت اگرچه دوست داشته شوي و اين يك تجربه بيش نيست ... از نو شروع مي كنم