كسايي هستن كه دورن ، كمن ، كمرنگن اما ميشن انگيزه ادامه نوشتنت ميشن يه باطري كه هر از گاهي شارژت مي كنن كه زندگي كني نه بخاطر خودشون بخاطر خودت نه بخاطر مباهات اونا شدن بخاطر دل خودت بنويسي حتي مبارزه كني ادامه بدي واسه همه روزها و لحظه ها . كسايي هم هستن كه نزديك بودن ،پررنگ بودن اما ميشن خستگي از همه لحظه ها . مي خواستن بنويسي اما نه بخاطر خودت بلكه بخاطر خودشون .
خيلي وقت فكر نوشتن؛ يا فعاليت توي ادبيات و اداي رسالت كردن توي من داره چرخ مي خوره و اين روزها كسي يا شايد كسايي هستن كه براي همه اينا منو ترغيب مي كنن. روزهاي خوب ميان!
