سفرهايي هستند كه تو را مي برند به آنجا كه جرات مي كني در مواجه با طبيعت سخت از پس برف و بوران برايي و سرآخر بعد از لحظه هايي سراسر مبارزه باز به زندگيِ سخت، لبخند بزني. بر روي آوار ناكامي پرچم پيروزي را به اهتزاز درآوريي و در عين حال به صلحي با خودت برسي. گوشه هايي از وجودت كه به مرز نيستي مي رفت را باز پس مي گيري و در جنگ با خودت ذهن را مغلوبه مي كني؛ انگاري قله اي ديگر از درون تاريكت را فتح كرده باشي و حال بعد از همه ي آن از دست دادن ها و بدست آوردن ها همچون سرخ پوستي به زندگي درود و بدرودي دوباره مي دهي و فارغ از همه ي دنيا شكرفه هاي نارس را لمس مي كني .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر