هرم گرمای تابستان ابعاد زندگی را می سوزاند . و هر روز جای خالی انسانی بیشتر بر تنهایی مان جا می اندازد و به یقین می رسیم که قرار نیست پر شود چراکه تنها باید خود را یافت و خلائی هست حتی انسان هم قادر به پرکردنش نیست و به اشتباه می پنداریم که باید با حضوری پر شود . رفتن ها و آمدن هایی رنج می آورند و رنج می برند همه اینها انگار جاپاهایی بزرگ و تو خالی بر وجودت می کشند و تو منتظر می مانی و این انتظار همراهش فرسودگی هدیه میکند و بی قرار ات را افزون .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر