مستی

میزنم این رگهای لعنتی را
پیک پیک می خورم خودم را و تو را
بالا می آورم این فراموشی لعنتی را
و باز درد می پیچد لای این دست های یخ زده
و سهم این همه هیاهو سکوت می شود و بس